Читать книгу Уйгурская энциклопедия, том 2. Сказки о животных. онлайн
– Бопту! – дәп, йәттә башлиқ ялмавуз очаққа кирип олтирипту. Түлкә дәрһал очақниң ағзиға бир бағ пахални кәпләп қоюп:
– Сән мошуниң ичидә җим ят, әскәрләр кәлсә сени көрмәйду, – дәп, от қоюветиду, йәттә башлиқ ялмавузни шу йәрдә көйдүрүп өлтүрүпту. Андин тойчиларни бу өйгә чүширип, той-тамашиларни көңүлдикидәк өткүзүпту. Тойчилар бу өйләрни көрүп, техиму хошал болуп кетипту. Бу өйләрму наһайити яхши селинған екән. Шундақ қилип, тойчилар хошал-хорамлиқ билән өз шәһиригә қайтип кетипту. Һәмзә пүткүл өй, мал-варанға егә болуп қапту. Бирнәччә күн өткәндин кейин, түлкә һарамзадилиқ қилип, Һәмзә байниң ишигидә өлүп қалған болуп йетивапту. Һәмзиниң хотуни ишиккә чиқса, түлкә өлүп ятқидәк. Дәрру Һәмзә байға кирип:
– Вай, Һәмзә падиша, түлкә достуңиз ишикниң алдида өлүп қапту, – десә, Һәмзә чиқип:
– Нерирақ берипму өлмәпту бу, ишикниң алдини сеситип! – дәпту. Түлкә орнидин жүгрәп қопуп:
– Һәй, Һәмзә! Ишигиңниң алдида өлүп қалсам, мени нерирақ апирип көмүп қоюшқа һалиң кәлмидиму? Сени шунчә дунияға, хотунға йәткүзгән ким еди? Әнди мән бу йәрдә турмаймән, кетимән, – дәп маңмақ болғанда, Һәмзә бай:
– Мән йеңилиптимән, сән кәтмигин! – дәп ялвурупту. Түлкә кетимән дәп унумапту. Унумиғандин кейин:
– Андақ болса, немини алсаң алғин, қалғини мениң болсун! – дәпту Һәмзә.
– Түлкә:
– Маңа һечнәрсә лазим әмәс, бир оғлақни бәрсәң болиду, – дәп оғлақни елип, йолға раван бопту. Меңип-меңип бир адәмгә йолуқупту.
– Һәй, түлкә, нәгә кетип барисән? Кәч қапсаңғу! Бүгүн бизниң өйдә қонуп кәткин, – дәпту бу адәм. Түлкә:
– Сениң өйүңдә қонсам, алтә калаң мениң оғлиғимни үсүп, өлтүрүп қояр! – дәпту.
– Үсмәйду, үсүп өлтүрүп қойса, мошу алтә калини алғин! – дәп қоюпту һелиқи адәм. Андин түлкә бу адәмниң өйигә берип қонупту. Кечиси һәммиси ухлап қалғанда, түлкә туруп оғлақни өлтүрүп, алтә қалиниң мүңгүзигә илип қоюп, йәнә орниға келип йетивапту. Таң атқанда түлкә өйдин чиқип:
– Мән демидимму, мана, алтә калаң оғлақни өлтүрүп қоюпту! – дәп жиғлап кетипту. Калиларниң егиси:
– Жиғлима, түлкә, оғлиғиңни өлтүрсә, бир каламни алғин! – дәптекән, түлкә унумапту.